EXO เมนคุณเป็นแฟนที่ดี (เมนคุณ)

ข้อมูลเบื้องต้น

             ผู้อ่านคะ อืม...ช่วยคิดว่า เรากำลังร้องไห้เสียใจ อะไรประมาณเนี่ย คิดว่าตัวเองเสียใจโคตรๆอ่ะ คิดซะว่า เมนคุณทำให้คุณเสียใจนะ ประมาณนี้แหละ ขอบคุณค่ะ ^^

เนื้อเรื่อง

                                                   
  ผู้อ่านคะ อืม...ช่วยคิดว่า เรากำลังร้องไห้เสียใจ อะไรประมาณเนี่ย คิดว่าตัวเองเสียใจโคตรๆอ่ะ คิดซะว่า เมนคุณทำให้คุณเสียใจนะ ประมาณนี้แหละ ขอบคุณค่ะ ^^

          “นาย...ทำไมทำแบบนี้”
          “…”(คนนี้เมนหลักของคุณนะ^^)
          “ไม่คิดที่จะ...จะบอกกันเลยหรือไง นายสนุกเหรอ ความรู้สึกทั้งหมด เลยสนุกเหรอ”
          “...”
          “ทำไมนายไม่พูดอะไรเลย พูดสิ พูด!!!”คุณวิ่งไปทุบตีบที่ลำตัวเขา แต่แรงของคุณไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย
          “พอใจหรือยัง!”
          “ไอ้บ้า บ้ามาก นาย...มัน” คุณก็วิ่งหนีออกมา คุณวิ่งไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ 555+ (ไม่ใช่ละ) วิ่งจนเหนื่อยคุณก็นั่งลงกับพื้นที่เย็น เพราะช่วงนี้หน้าหนาว (คิดซะว่าตอนนี้หน้าหนาวแล้วกันเนอะ ช่วยๆกัน55+) พื้นเย็นมากบวกกับที่คุณร้องไห้และอ่อนแรงเต็มที ร่างกายของคุณไม่มีแรงจะไปไหนทั้งนั้น
            “เธอ”คุณหันไปตามเสียงเรียก หึ! มาเห็นฉันในสภาพนี้จนได้ (คนนี้เมนรองคุณนะ^^)
            “มีอะไร” พูดไปและเช็ดน้ำตารัวๆ
            “เปล่าหรอก ก็แค่เห็นใครไม่รู้ร้องไห้วิ่งออกมาเฉยเลย กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไป อากาศยิ่งหนาวๆอยู่ เดี๋ยวได้ตายกันพอดี”เขานั่งลงข้างๆคุณพร้อมถอดเสื้อแขนยาวของเขาโยนให้คุณ
            “ตามฉันมาว่างั้น”
            “มาเดินเล่น”
            “นี่!”
            “555+ ใจคอจะนั่งมันกลางถนนเลยใช่ป่ะ ถึงแถวนี้จะไม่ค่อยมีรถผ่านมาก็เถอะ หาที่นั่งดีๆ ของอุ่นๆกินไม่ดีกว่าเหรอ”
             “เรื่องของฉัน ไปหาของอุ่นที่นั่งดีๆคนเดียวเหอะ”
            “แน่ใจนะ^^”
            “ไปเหอะL”
            “ฉันไปล่ะ เอาเสื้อฉันมาด้วย” ไม่พูดเปล่าหยิบไปเฉยๆเลย อ้าว..โยนให้หา...เหรอ
           “ชิ!” เขาก็เดินจากไปจริงๆ ไอ้บ้านี่ จะมาก็มา จะไปก็ไป นั่งคนเดียวก็ได้วะ
5นาทีผ่านไป...

           “หนาวอ่ะT^T” แหม..คงหาอะไรอุ่นๆกินจนท้องแตกไปแล้วมั่ง เล่นตัวหน่อยก็ไม่ได้เลยนะ
           “ไปเองก็ได้โว๊ย”คุณก็ลุกจากพื้นแล้วก็เดินกลับบ้าน
           “แหม...นึกว่าจะนั่งนานก็นี้ซะอีก” เชี้ย! โอ้! พูดขึ้นซะ ตกใจหมด

            “ก็ไหนกลับไปแล้วไง”
            “กลับไป เธอก็หนีไปกินอะไรอุ่นก่อนนะสิ เลยยืนดูว่าจะนั่งได้นานมั้ย555+”
            “ฉันจะกลับบ้านตั้งหาก มั่วแล้วนาน”
            “เหรอ ป่ะกลับบ้าน”เขาเดินมาโอบไหล่คุณโอบไหล่คุณไว้ แล้วก็เดินไปพร้อมคุณ
            “อะไรเนี่ย”
            “กลับบ้านไง”
            “ไม่ต้องเลย เห็นฉันตัวเล็กกว่า คิดจะแกล้งยังไงก็ได้ใช่มั้ย ตายซะเถอะ” คุณก็วิ่งตีเขาไปตลอดทาง ส่วนเขาก็วิ่งหนีคุณไปไกลแล้วก็หยุดล้อคุณว่าตัวเล็กไม่พอยังขาสั้นอีก พวกคุณวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนานจนทำให้คุณลืมเรื่องเศร้าๆไปเลย  หลังจากที่พวกคุณไล่กันจนเพลิน จนมาถึงสอยเข้าบ้านของคุณ เขาขอตัวกลับก่อน เพราะมีธุระจะต้องไปทำ ส่วนคุณก็ไม่ได้ติดใจเรื่องธุระอะไรมาก ก็เลย เดินกลับบ้านเอง เพราะ เดินเข้าไปไม่กี่หลังก็ถึงบ้านของคุณแล้ว

เพราะเขาแท้ๆ ฉันถึงได้อารมณ์ดีขึ้น ถึงแม้เราจะชอบกัดกันตลอกก็เถอะ ขอบใจนะ
               “หายไปไหนมา!”
               “นาย” เมนหลักของคุณยืนรอที่หน้าบ้านของคุณแล้ว ท่าทางอารมณ์ไม่ดีซะด้วย เจอแน่555
              “ฉันถามว่าไปไหนมา”
              “แล้วทำไมอ่ะ ยุ่งไรด้วย ไม่ได้เกี่ยวไรกันซะหน่อย กลับบ้านไปเลย” คุณก็เดินหลบจะเข้าบ้าน เขาดึงคุณไว้
              “ฉันขอโทษ”
               “…”
               “ที่ฉันทำลงไป ก็แค่จะทำอะไรบ้างอย่างให้เธอในวันครบรอบ2ปีของเรา”
               “...”
               “ฉันให้ ที่ฉันหายๆไปก็ไม่ได้จะทำให้เธอเป็นแบบนี้หอกนะ ไม่อยากให้เธอรู้ก็แค่นั้นเอง” เขาเอาของอะไรบางอย่างวางไว้ในมือของคุณ ก็ก็กำไว้แหละ แต่ของเล่นตัวก่อนไง55+
               “ฉันก็ไม่รู้ ว่าของที่ทำให้เธอมันจะถูกใจหรือเปล่า ก็ฝึกตั้งนานแต่ความสามารถมันได้แค่นี้ ก็รับๆไว้เถอะ ฉันตั้งใจทำให้เธอ ในวันครบรอบของเรา เธอจะไม่ดูหน่อยเหรอ” ด้วยความที่อยากรู้ คุณก็ดึงมือตัวเองออกจากมือเขา แต่ยังไม่หันหน้าไปมองเขาหรอกนะ สิ่งที่อยู่ในมือของคุณ คือกระดาษแผ่นหนึ่งไม่ใหญ่มากในนั้นคือรูปผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นเธอกำลังทำหน้าง้อๆใส่ใครสักคน ซึ่งก็คือรูปของคุณนั้นเอง แต่มีความพิเศษตรงที่ว่า มันถูกวาดด้วยดินสอ ถึงแม้มันจะไม่ได้วาดสวยจนเหมือนภาพจริงก็เถอะ แต่ก็ดูออกว่าเป็นคุณ
                “ไหนบอกว่าวาดรูปไม่เป็นไง”
                “ก็ไปแอบฝึกมา”
                “อ่อ ที่หายๆไปเนี่ย เพราไอ้รูปบ้าๆแผ่นเดียวนี่ยนะ” เขาจับตัวคุณให้หันไปหาเขา แล้วพูดออกมาว่า
                 “ก็เพราะ เจ้าของรูปบ้าๆเนี่ย ทำให้ฉันกลายเป็นคนบ้าๆคนหนึ่งไปฝึกวาดรูป จนมันได้ถึงขนาดเนี่ย รู้มั้ยว่าคนบ้าๆคนเนี่ย รักเจ้าของรูปเนี่ยจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว รู้เปล่า^^” คุณถึงกลับหลุดขำออกมา
           “ไม่เห็นรู้เลย”
           “งั้น ฉันจะทำให้รู้เอง” เขาสวมกอดคุณอย่างอ่อนโยน ใช้มือข้างหนึ่งกุมหัวคุณเข้ามาแนบอกเขา เพื่อที่จะให้คุณได้รับความอุ่นจากตัวของเขาบ้าง
            “รู้ยังทีนี้^^”
            “รู้แล้วJ” พวกคุณทั้งสองก็ปรับความเข้าใจกันได้ แล้วก็ทำตัวน่ารักๆใส่กันอย่างกับคู่รักทั่วไป จนน่าอิจฉา คุณรู้มั้ยอีกด้านหนึ่งของคุณ เขาทำอะไร
(เมนรองของคุณยืนหลบอยู่หลังกำแพงที่มืดๆ) เขายืนดูพวกคุณที่สามารถปรับความเข้าใจกันได้  เขาดีใจที่เห็นคุณมีความสุข ถึงแม้เขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น แต่สิ่งที่เขาได้ทำลงไปก็ถือว่าคุ้มค่ามากพอ แต่...

            “ถ้าแม่งจะขโมยภาพกูไปแบบนี้นะ ก็ไม่ต้องมาให้กูสอนวาดหรอก” เขามองภาพในกระดาษที่อยู่ในมือเขา ในกระดาษดูไม่ออกเลยว่า นั้นมันรูปคน มันดูแปลกๆ เด็กประถมยังวาดดูรู้เรื่องมากกว่า
             “เจ็บใจT^T” แล้วเขาก็เดินออกมาอย่างเจ็บใจ ที่มันจบแบบนี้

~~~คนอ่านคะ อ่านแล้วก็บอกหน่อยสิว่ามันเป็นไงบ้าง เรื่องมันแปลกๆมั้ย ขอความเห็นหน่อยนะ ^___^~~~